...

Nyanyikan keresahanmu dalam tulisan

Goyang-goyangkan agar ia lalai

Tentang pedihnya kenyataan.

                                                                                Zahiriladzim.blogspot.com

Huruf pertama yg ditulis, perasaan tentang apa yang ditulis memang membuak-buak. Hinggalah ke noktah terakhir nanti, perasaan tu akan kurang dan makin kurang rasa ke-eksaited-annya. Makin lalai dengan tarian penulisan. Walau kenyataan itu memang nyata.

Apakah?

Haih.

‘dia memang macam tu’ atau ‘saya memang mcm ni’.

Walaupun kata orang manusia berubah dengan berlalunya masa. Tapi takde lah semua perkara berubah. Ada yang tak berubah, yang tak boleh berubah, dan jugak yang takkan berubah.

Ramah-tamah dan mudah mesra tu sah2 adalaah 2 perkara yang memang takkan tercatat dalam resume ku part personaliti. Sebab memang tak. Dan takkan. Bukan boleh dibuat-buat. Sebabkan kelemahan tu, orang mudah cop sombong.

Sedihnya la haii...

Lagi sedey bila ada individu lain utk dijadikan pembandingan. Memang ku kalah sebelum bertanding. Awal2 angkat bendera putih.

Jujur padaku, walau setahun sekalipun masih sgt singkat utk ku rapat dgn spe2. Sebab tu xde kwn yg betul2 rapat masa matrik. Takde masa nak buat kawan. Buat kosmate jer sempat. Huhu. Bunyi cam poyo, tapi mmg itu apa yg kurasa. Apatah lagi sebulan, ni kan pulak seminggu?!! Sah2 la Cuma senyum je yg ku mampu. Hanya nama2 yg tak samapi 10 org yg ku boleh ingt. Itupun sebab kena ingat, sebab kerja. Borak2 kosong, mmg x. Sebab takde idea. Kosong.

Lagipun, ku sangat rasa poyo + awkward utk tuturkan ayat2 basi-basa nih.

Contoh: ‘makan kak’ (padahal polisterin nak kosong dah), atau

‘amboi, hepi semacam je harini (padahal mmg 24-7 die tu sengih mmnjang) dll..

Ntah. Rasa pelik.

Atau pun menyampuk. Memang ku xreti. Sebab tu muet ku rendah. Hoho. Ntahlah, memang ku tak suka bertanya pada org yang tak pasti siapa, atau bercakap pada org yang tak pasti mndengar atau tak. Sebab tu walau berjam2 awak dan awak berbual depan sy, selagi awak n awak tak mintak respon sy, silalah anggap sy pokok, atau tiang. Atau apa2 jer. Sebab sy takkan menyampuk, walaupun sy adalah topiknya. Sungguh. Tapi sy dengar setiap inci perbualanny kalo sy pilih utk dengar..

Membosankan kan?

Huh.

Sebab tu jugak bila ada insan2 yg mungkin tak banyak, tp yg boleh terima dn faham ku sebagaimana ku adanya, makanya sesungguhny ku amatlah hargai.

Sangat.

Sampai bila-bila.

Takkan lupa.

Janji.

Terima kasih.. :’)

p/s: tulis sampai habis, bru pk tajuk. 5 minit pk, bru dapat tajuk. Haih~ tp sbb xreti dgn layout kat pc nih, so xleh nk letak tjuk.. :/